Τι όμορφο που είναι το θέαμα του γέλιου ενός μικρού παιδιού! Ανόθευτου, αμόλυντου, αγνού και πηγαίου. Με ασυνείδητες γκριμάτσες και αντανακλαστικούς μορφασμούς του προσώπου που σκορπούν χαρά και φως. Σ’ αυτά τα ανυπόκριτα χαμόγελα φαίνεται πως είμαστε φτιαγμένοι να ερχόμαστε στον κόσμο με καλοπροαίρετη διάθεση για να δώσουμε και να πάρουμε εμπιστοσύνη, αγάπη και φροντίδα. Μεγαλώνοντας όμως μετατρεπόμαστε σε καχύποπτα και κακόβουλα όντα. Κλεινόμαστε στο Εγώ μας και βλέπουμε παντού εχθρούς. Γινόμαστε φοβικοί και μισαλλόδοξοι, επιδιώκοντας να απωθήσουμε οποιονδήποτε διαφέρει από εμάς, θαρρείς και πρόκειται για ικανοποίηση κάποιου ενστίκτου επιβίωσης απέναντι σε ανθρώπους που δεν έχουν καλύψει καν τις βασικές τους ανάγκες. Ποιος σπόρος άραγε είν’ αυτός που δηλητηριάζει το μέσα μας και μας μετατρέπει από άκακα πλάσματα σε ανήμερα θεριά;
Γύρω μας μόνο μαυρίλα, σκοτάδι, μικροπρέπεια και μικροψυχία. Ό,τι εκπίπτει από την κατηγορία του φυσιολογικού γίνεται βορά των αρπακτικών. Οι ξένοι, οι ομοφυλόφιλοι, οι ανάπηροι, οι αλλόθρησκοι, οι άθεοι και κάθε διαφορετικός γίνονται στόχος. Γιατί όχι, αφού κρίνεται ως μη αναγκαίος για το σύστημα της αγοράς, σύμφωνα με το οποίο χρήσιμος είναι μόνο ο παραγωγικός και άχρηστος ο αντιπαραγωγικός. Οπισθοδρομικές και φασιστικές όψεις που συναντούν το τεχνοκρατικό πνεύμα που εργαλειοποιούν τον άνθρωπο και τον θέτουν στην υπηρεσία της κοινωνίας. Αυτές οι αντιλήψεις όμως δεν προέρχονται μόνο από ακροδεξιούς. Είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας που κρύβονται πίσω από μια οθόνη, προσπαθώντας να ξορκίσουν τη μοναξιά και τη δυστυχία τους, ξερνώντας χολή και κακία διαδικτυακά και που μετατρέπονται σταδιακά σε ζώα της αγέλης με φρικτή κι απάνθρωπη στάση. Για την αντιμετώπιση τους δεν είναι ποτέ αρκετή η ηθική απαξία ή η καταγγελία. Χρειάζεται υπομονή κι επιμονή σε αρχές και ανθρωπιστικές αξίες. Αυτονόητες, κάθε φορά που το σκέφτομαι. Και πάντα αποδεικνύεται πως δεν είναι.
Όπως πρόσφατα η ιστορία του αριστούχου μαθητή από την Γουινέα στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου που επρόκειτο να απελαθεί. Ήλθε ως ασυνόδευτος πρόσφυγας, μετά από μακρύ και περιπετειώδες ταξίδι από την πατρίδα του, αντιμετώπισε σοβαρά προβλήματα διακρίσεων και βίας και εν τέλει βρέθηκε στη φιλόξενη αγκαλιά ανθρώπων του 1ου Λυκείου Αγίου Δημητρίου στην Αθήνα. Ο Σαιντού όμως δεν είναι ο κανόνας, είναι η εξαίρεση. Ήταν τυχερός. Το «θέμα» του έφτασε ως τον ίδιο τον πρωθυπουργό, μετά την δημοσιότητα που πήρε και τη γιγάντωση από τα ΜΜΕ. Θα θυμάστε ένα άλλο ανάλογο «εθνικό» θέμα των τηλεοπτικών καναλιών πριν πολλά χρόνια, με το παιδί από την Αλβανία που ήταν σημαιοφόρος. Η ταυτότητα όμως δεν αποκτάται με σημαίες, λάβαρα και ιαχές. Αλλά με φρόνηση, παιδεία και αναγνώριση του διαφορετικού. Η εθνικιστική μας μιζέρια σε τέτοιες περιπτώσεις αναδεικνύει με δραματικό τρόπο (και εκκωφαντικό, τηλεοπτικό πάταγο) την ανάγκη μιας σύγχρονης –δυτικού τύπου– κουλτούρας, μέσα από την αποδοχή της διαφορετικότητας και επανεκπαίδευσης στις αξίες της πραγματικής δημοκρατίας.
(Αναδημοσίευση απο το έντυπο Ser-Free, τ.59)
