* Η Γεσθημανή Μπερμπέρη είναι νοσηλεύτρια και συγγραφέας
Διαβάζω: «Οι ιδεολογίες μάς χωρίζουν. Τα όνειρα και οι αγωνίες μάς κρατούν ενωμένους» (Ευγένιος Ιονέσκο).
Και ξαφνικά κάνω τρελούς συνειρμούς. Αρχικά θυμάμαι τους Πυξ Λαξ και το υπέροχο τραγούδι τους «Τι ‘ναι αυτό που μας ενώνει». Δεν ξέρω αν ο στίχος ρωτάει ή απλώς το ανακοινώνει, ίσως να μην έχει αυτό μεγάλη σημασία. Εγώ έτσι και αλλιώς τους συνειρμούς μου τους έκανα, λίγο ο Ιονέσκο λίγο ο Μπάμπης και ο Φίλιππος, άρχισαν να πατινάρουν οι λέξεις.
Πολλά μαζεύτηκαν ενάμιση χρόνο τώρα για όλους μας, γιγαντώθηκαν και έγιναν θηρία πεινασμένα μέσα μας. Ευθύνες ατομικές, συλλογικές, δικές σου και δικές μου, δικές τους; Μετά από ένα ερωτηματικό συνήθως ακολουθεί μια απάντηση, εγώ δεν την έχω πάνω μου, αν ψαχτούμε ίσως κάποιος να την έχει πρόχειρη.
Λάθη πολλά, έγιναν και γίνονται, δεν θα τα απαριθμήσω, έτσι και αλλιώς ο καθένας μας έχει μια διαφορετική θεώρηση των πραγμάτων και σίγουρα άλλο αξιακό σύστημα μέσα στην ψυχή του. Ας μετρήσει τα λάθη ο καθείς, όπως αυτός νομίζει, χωρίς όμως να βγάλει τον εαυτό του στην απέξω. Εγώ; Ναι, έχω τέτοιο παλιοχαρακτήρα που τα λάθη μου τα μετρώ ένα προς ένα, μπας και μου λείψει κάποιο και δεν λογαριαστώ μαζί του στο τέλος της μέρας.
Εγώ, εσύ, αυτοί και οι άλλοι, πολλοί μαζευτήκαμε και άκρη δεν βλέπω να βγαίνει. Οχλαγωγία και ποδοβολητά, ουρλιαχτά κάποιες φορές για να επιβληθεί ο βροντόφωνος, ο δήθεν ισχυρός και οι υπόλοιποι να πάψουν να μιλούν ή ακόμα χειρότερα να σκέφτονται. Έγιναν πολλά αυτά που μας χωρίζουν, δυσβάσταχτα και θλιβερά, λόγια βαριά αφήνει ο ένας για τον άλλον. Μεγάλο το βαρίδι στις πλάτες μας για να το κουβαλήσουμε μοναχοί.
Μοναχοί… Πικρό και δύσβατο το μονοπάτι.
Πολλοί κόσμοι για να μας χωρέσει ένας κόσμος.
___________________________
Σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου τέσσερις ψυχές, τόσο διαφορετικές, ξένες μεταξύ τους. Πιθανόν και να μην είχαν συναντηθεί ποτέ εάν δεν τους έβρισκε ταυτόχρονα η ίδια ανάγκη για περίθαλψη. Από όποια ασθένεια, δεν έχει καμία σημασία η αιτία, διαφορετική ή όχι για τον καθένα τους, σημασία έχει μόνο αυτό που τους ένωσε τη δεδομένη χρονική στιγμή. Ο πόνος και η αγωνία. Έξω από αυτό το δωμάτιο πιθανόν και να μην είχαν ανταμώσει ποτέ, να μην αντάλλασσαν ούτε λέξη μεταξύ τους, ούτε μία καλημέρα, ακόμα και αν σκόνταφτε ο ένας πάνω στον άλλο στον δρόμο.
Ο πόνος ενώνει; Ναι, μπορώ να απαντήσω σε αυτή την ερώτηση, μόνο ενώνει ο πόνος, τουλάχιστον έτσι έχω δει εγώ να κάνει. Μέσα στα δωμάτια που ο λυγμός και το δάκρυ του ενός γίνεται η γλυκιά κουβέντα του άλλου, για κουράγιο. Βάλσαμο και γιατρικό ανεκτίμητο.
Η αγωνία ενώνει; Ναι, μπορώ να απαντήσω και σε αυτή την ερώτηση. Μέσα στα δωμάτια που η ελπίδα ψάχνει να αγκιστρωθεί από μία λέξη και γίνεται ευχή από το στόμα του αγνώστου που βρίσκεται στο διπλανό κρεβάτι. Προσευχή και ευλογία. Συντροφιά.
Τα όνειρα τα γεννάει η ελπίδα και τα τρέφει η συντροφιά. Συντροφιά… γλυκιά και όμορφη περπατησιά.
Τι ‘ναι αυτό που μας ενώνει, δεν ρωτώ. Μόνο εύχομαι να θυμηθώ, να θυμηθείς, να θυμηθούν, να θυμηθούμε.
(Δημοσιεύτηκε στο έντυπο Ser-Free, τ.58)
