Κείμενο/φώτο: Χρυσάνθη Ιακώβου
Με ανάμικτα συναισθήματα (κάτι ανάμεσα σε έκπληξη, απορία, δισταγμό, επιφυλακτικότητα, αμφιβολία, εντυπωσιασμό) αντικρίσαμε αυτά τα παγκάκια και αυτές τις γλάστρες στη Μεραρχίας (οκ, Κωνσταντίνου Καραμανλή, έχω μπερδευτεί). Το προηγούμενο απλό άσπρο (το παραδοσιακό, το κλασικό, το βρώμικο) έγινε κόκκινο, στις γλάστρες δε με διχρωμία με το άσπρο. Όχι πως είναι άσχημο, αλλά αναρωτιέμαι ποιο να ήταν το σκεπτικό πίσω από την επιλογή του μπορντοροδοκόκκινου χρώματος. Να είναι ασορτί με τα συγκεκριμένα λουλούδια; Να γίνει κάτι πραγματικά πρωτότυπο; Ο Πανσερραϊκός; Δεν ξέρω. Καμία εξήγηση δεν μου φαίνεται αρκετή, εκτός από αυτήν: θέλω να βάψω τα παγκάκια που βρώμισαν, να κάνω και μια αλλαγή, δεν βάζω ένα κόκκινο, που είναι και παιχνιδιάρικο; Νομίζω πως θα ήθελα κάτι παραπάνω, κάτι πραγματικά καλαίσθητο, κάτι πιο μοντέρνο. Και να πάρουμε λίγο περισσότερο την πόλη μας στα σοβαρά. Θα μου πεις, από τα παγκάκια και από τις γλάστρες θα φανεί αυτό; Θα σου πω: από όλα φαίνεται αυτό.
(Δημοσιεύτηκε στη στήλη «Κοίτα να δεις!» στο έντυπο Ser-Free, τ.58)
